Het is moeilijk om een gedicht temaken,
vooral als je er niemand mee wil raken.
Meestal gaat het om: ik hou van jou,
en later hebben ze wel eens berouw.
Daarom eens een gedicht,
dat zich op je ouders richt.
Verlies je een ouder om je heen,
dan blijf je wel op de been.
Je wilt niet dat ze je verlaten,
maar altijd met je blijven praten.
dan gaat er één van je heen,
en je hart wordt als steen.
Nooit wil je dat ze weg van je gaan,
maar toch zal je zonder ze komen staan.
Als ze weg van je zijn,
dan pas komt de grote pijn.
Je hebt verdriet,
maar niemand die 't ziet.
Eigenlijk wil je 't niet uiten,
maar 't komt vanzelf naar buiten.
Je grient het uit
en 't klinkt erg luid.
Ook lucht het op,
en het zet vanzelf weer stop.
Je eigen leven gaat door,
daar kies je ook voor.
Je maakt weer wat gein,
dat verlicht dan de pijn.
Je verzint een plan,
en geniet er ook van.
Wat je ouders ook achterlieten,
het zijn de herinneringen
waar je volop van kan genieten.
Om goed en vrolijk door 't leven te gaan,
dat is een doel waarvoor je open moet staan.