Part 1, geschreven door evi
Het regende verslagen vuurstenen de dag des onraad,
De blauwe maan scheen een zwak licht,
Enkele dagen was het ongebruikelijk stil,
Maar vandaag hing de geur des onraad in de lucht,
Het zou een dag worden om nooit te vergeten,
Precies zoals de vrouwen van nova1 hunkerde naar een man,
Hunkerde ze naar eeuwige vrijheid,
De zwarte duivel liet vervloekt zijn zware stem luiden,
En startte met een vurige knal het vuren,
Nauthiz keek met fijngeknepen ogen naar het zwakke licht,
En richtte haar hooft op naar de blackmoon,
Aarzelend greep ze een trilomschip,
En vervoerde zich zacht naar dicktron,
In haar achterhoofd hoorde ze het gekraak van de robotmasters,
Maar ze zette haar reis voort en stapte voorzichtig op de black moon,
De plaats die nog nooit betreden was door een vrouw,
Voelde desondanks de verhalen plezierig zacht aan,
De wade zich langzaam door de storm en het nevel heen,
Tot de een enorm gebouw zag wat het blauwe licht,
Van haar maan weerkaatste,
Nog versteend van de kracht van de maan klopte ze,
Op de levensgrote deur en liet zich naar binnen glijden,
Opeens werd de blauwe nevel zo zwart als roet,
Even versteende haar hart en stond ze stil,
Ze voelde dat de laatste uren geslagen waren,
Maar het opgeheven hoofd rende ze door de gangen,
Op zoek naar ook maar enig teken van leven,
Ze vond totaal niets, en bij haar reis schudde het gebouw,
Het onmogelijke was mogelijk geworden,
En door de geblindeerde ramen zag ze de monsters aankomen,
Part 2, geschreven door eddy
Haar hart klopte in haar keel lasers flitsten over haar hoofd heen
Wapengekletter klonk door de gangen heen van metalen blikken
Monsters die op haar afkwamen ze huiverde snoof diep wachtend!
Ze kroop weg onder de beschutte zuilen en luisterde aandachtig
Naar de snel aanstormende robots, onder aanvoering van robotmaster1
Zijn gehoon klonk vals door de corridors, het gekraak van metaal deed
Haar huiveren zouden ze haar hebben opgemerkt?
Flitste door haar hoofd heen terwijl ze naar de ramen keek en wachtte
Op wat zou komen, toen viel de stilte zo plots als de robots haar hadden
Verrast!
Ze trilde, rilde in haar handen een zilveren amulet van nauthiz geklemd
Ze keek van links naar rechts de stilte was dodend haar adem ging op
En neer, de stilte maakte haar blind alsof ze overal waren voelde zij,
Ze greep het amulet vast, prevelend kwamen zachtjes onhoorbaar de
Woorden over haar blauw stalen lippen want witte roos was een android!
Half mens half siliconen, zij was de eerste type witte roos gemaakt op
Nova1 onder het bewind van vlindermeester tarda10 hij had haar gemaakt.
Het amulet flikkerde zachtjes in haar ogen, terwijl de robots nergens te zien
Waren, en toen!
Het licht veranderde van blauw naar paars violet, zwavelgeuren stegen op
Zilverstof daalde neer op haar lichaam schaars gekleed als zij was…..
De rode maan kwam op in het westen toen zij bad tot de wijze meester van
Het heelal, het donderde in de verte, gehuil klonk haar lichaam spande zich
Verbeten aan elke spier vezel stond op scherp haar boezem ging op en neer
Zweetdruppels plooide haar gouden gelaat, het vlees kookte ze veranderde
Langzaam van android in een gevreesd monster haar handen vormde zich
Tot stalen bundels elektriciteit , haar benen tot vlammende cirkelzagen
Uit haar hoofd kwam een langwerpige punt tevoorschijn die brandde en de punt
Was van zuiver kanoriet een metaal onverwoestbaar en dodelijk voor de robots
Die nergens te zien waren tot nu toe, toen begon het gevecht het amulet versmolt
Zich in haar lichaam tot 1 krachtbundel, en ze vloog plots omhoog vanaf de grond!
Daar stond zij als een toorts te pulseren vlammend als een zwaard gevaarlijker dan
Wie dan ook in het heelal, de wijze meester had het goed voorbereid deze beslissende
Strijd tegen white rose de duivelse kracht van nova1 zero seven, en ging tot aanval,over!
Word vervolgd……