Ode aan de vriendschap die mijn leven kleurt.
Teveel terugkijkend naar de mooie momenten tot zover in mijn leven
blijf ik hangen in de somberheid van vandaag, waar moet ik heen,
vooruit. Ik hoor mezelf praten tegen mijn beste vriendin,
ze weerkaatst mijn gevoel met haar eigen machteloosheid.
Maar ik weet dat als wij onszelf oppakken, we ver kunnen komen,
zijn wij niet geboren voor geluk? We hebben elkaar, al zolang,
en nog veel langer, een zekerheid die mij sterkt, want wij zijn er.
Altijd, en we zullen mogelijk komende stormen overwinnen.
Waarom zouden we ons daar druk om maken, als we ook
kunnen lachen, om wat we gezien hebben, en getekend.
Wat de tijd ons bracht was vaak goed, daar wil ik weer op vertrouwen,
borst vooruit en genieten, de rest glijdt wel langs ons heen.
En mocht het blijven plakken, dan hebben we elkaar.