Medelijden daar, beklagen hier,
iemand beklagen, helpt geen zier,
je verdwijnt dan in zelfbeklag
reflecteert op jezelf wat je bij een ander zag.
Sommige zaken kon je voorkomen
maar verwittigingen leken je niet in te tomen,
dan geraak je op de duur in een straat zonder eind,
en zo blijft er van je geluk niets meer overeind.
Het gaat dus niet op om beide zaken te vergelijken
want dan zet je jezelf te kijken,
er is maar één gemeenschappelijk feit,
elk van jullie was een geliefde kwijt.
Uit elkaar gegroeid,
nieuwe liefde opengebloeid,
niet worden gerespecteerd,
de rug naar je toe gekeerd.
Een slachtofferrol wordt te snel aangenomen,
een beetje zelfkritiek is welgekomen,
het is goed om een hart onder iemands riem te steken,
maar op nutteloos (zelf)beklag ben ik snel uitgekeken...