Er was een meisje,
dat toch oh,
zo zielig was...
Ze zag al haar
kansen tot
een mooi leven,
aan haar voorbij
gaan.
Te bang,
te stil,
te angstig,
om ze met beide handen
vast te grijpen....
Maar ,
dacht ze,
ik krijg er wel nieuwe.
En ze wachtte,
de tijd vergleed,
ze had nog steeds
niets van haar leven
gemaakt.
Mensen om haar
werden ongerust,
misschien had ze
wel hulp nodig...
Maar dat wou ze niet,
ze wou alleen zijn,
in alle rust,
nog wat treuren,
maar,
Haar wens werd niet
geacepteert,
steeds meer mensen
moeide zich met haar leven,
het in zichzelf
gekeerde meisje
werd leeggezogen,
was helemaal uitgeput...
En is toen,
wachtend op het einde van
de ongevraagde aandacht,
heengegaan....