Mijn nonkel en ik waren een onafscheidelijk paar,
altijd stonden we voor elkaar klaar.
Afscheid nemen mocht niet meer,
Ik hoop dat dit ooit nog kan, keer op keer.
Ik weet dat mijn nonkel geen pijn heeft gehad,
en daar ben ik wel blij om, maar hem missen valt mij zwaarder dan ik ooit had gedacht.
Nooit meer kan ik met hem praten,
nooit meer mijn hart opluchten.
Ik mis hem echt!!!!!
Mijn vriendinnen zijn nog steeds een grote steun voor mij,
en in mijn hart blijft mijn nonkel steeds bij mij!
Aan al mijn vriendinnen die mij steunen en me hoop geven,
dank je wel, in deze periode weet men wie je vrienden zijn.
En na 2 jaar verdriet en pijn,
kan en mag ik nog steeds niet bij hem zijn,
want dan doe ik mijn vrienden en vriendinnen heel veer pijn.
Daarom blijf ik nog even hier,
en ga ik elke dag in gedachten naar mijn nonkel.
Zo verzacht de pijn,
maar vergeten zal ik mijn nonkel nooit!!!!!
* sorry dat misschien zielig klinkt, maar ik had weer een moeilijk moment, en dan moet ik schrijven*