Ik moet het opgeven,
ik trek het niet meer.
Wil nog zoveel geven,
maar het doet zoveel zeer.
Nog één poging ondernomen,
maar het mocht niet baten.
Ik laat de tranen nu maar stromen,
ik moet het los gaan laten.
Het is me gewoon niet gegeven,
ik weet niet meer waar te gaan.
Hoe moet ik verder leven,
als niemand mij ziet staan?
Ik leg mijn hart nu te rusten,
en denk nog aan die ene keer.
Die ene keer dat jij me kuste,
en de tranen... die komen alweer...