Ik voelde me net de lone rider,
zonder iemand die thuis op hem wachtte.
Het was een lange rit terug naar mijn hometown,
en hoe ik ook mijn best deed het privehuis voorbij te lopen.
Ontbrak het mij aan de kracht,
bij de gedachte weer alleen thuis te zijn.
Ik was al zolang onderweg,
en die gedachte werd mij teveel.
Ik dacht nog aan een engel,
maar kon alleen maar denken:
Zou het je einde worden,
gewoon toe te geven dat jij iemand nodig hebt.
Ik had de kracht niet meer om de lone rider te zijn,
mijn weerstand werd gesloopt.
En een andere kracht deed mij het privehuis betreden,
om jou te vinden.
Jij Suzy Wan Kenobi,
die een warmte uitstraalde die mijn kilte verjoeg.
Alleen maar naast jou te mogen liggen,
jou lichaam tegen het mijne te voelen,
en je zachtjes te strelen.
Je in je bruine ogen te zien,
zachtjes op je neus te tikken,
en even neusje neusje te doen.
Om jou te zien glimlachen.
Ja de kracht was waarlijk met ons,
die kracht die jou hierheen bracht,
uit dat verre Oost Europa.
Terwijl deze lone rider uit het gekke westen,
zijne ronde deed door onze contreien.
Wat was er van mij gekomen zonder jou,
Suzy Wan Kenobi, met je warmte en je bruine ogen?
Zonder dat samenzijn met jou,
ben ik alleen nog maar bont en blauw.
Wat ze verder ook van jou en mij mogen denken,
de kracht weet wel beter.
De kracht van ons samenzijn,
dat mogen ze allemaal weten.
Zolang ze maar onthouden,
dat deze kracht ervoor ons allemaal is!