Het meisje…
Met handen klam van dronken zweet
hou ik me vast aan de belofte dat het straks weer ochtend wordt.
De brief die uit mijn broekzak steekt
zal nooit het meisje bereiken voor wie hij geschreven is,
want als straks de kater mijn demonen verjaagt,
verdwijnt ook haar frivole gezicht.
Het is het meisje dat je niet begrijpt
wanneer je weer eens voor de verkeerde valt.
Alsof je na het zuipen
een oorlog uitgevochten hebt in je stomme hoofd
en je ziel een venster op het strompelen toont.
Op je knieën een gevecht begint tegen het nachtelijke uur
terwijl de laatste tram reeds lang verdwenen is,
verdreven door de geur van goedkope vrouwen en uitgespuwde gal.
Het rotte gevoel dat mooie meisjes soms zo eenzaam maakt
stelt mij in staat om deze hel te overleven
en zo nu en dan een brief te schrijven…
esteban 6 April 2014