Zwevend in het donker, de ogen gesloten,
een fluistering nabij, de afstand neemt toe.
Zachte warme armen vangen ons liefdevol op,
tranen drogen, de glimlach bevroren,
terwijl ik ons masker op doe.
Zij die het zicht verloren hebben,
zij die nooit zullen weten.
Aanrakingen lijken de huid te fileren,
vragen lijken de antwoorden te ontnemen,
en hoop lijkt niet te doen vergeten.