Asfalt.
Zwarte lagen
donker asfalt
ligt op fietspad , op de weg
waar wij al
ons voort op spoeden
wetend soms van het noch steg.
Levensnormen
die verharden
als het asfalt dat men vleit
om de zware last
te dragen
die van hebzucht en van nijd.
Mogen wij de
grond weer voelen
die Uw schepping onverkort
op de aarde
eens deed dalen
woestijnen waar U manna stort.
De natuur
hernieuwd beleven
in haar volheid , levensgrond
die wij delen
saam bewonen
waar U ons aan normen bond.
Zuiverheid die
onbedekt is
ongewoekerd zich blij geeft
om genietend
overstelpend
doet beseffen dat men leeft.
th.