Oei Let op voor uw hoofd riep het gezinshoofd jaajaaa riep Ignaceke na na vijf minuten plots een hoorbare bots moeder keek angstig achterom gespannen wenkbrauwen krom wachtend op ‘t gehuil voor een komende buil op ’t gezichtje van Ignace stond een pijnlijke grimas wrijvende handjes op zijn haar daar werd hij de pijn gewaar echter uit die kleine snuit kwam geen enkel geluid over zijn wang rolde een traan maar het bleek gauw gedaan doch zoiets niet meer de volgende keer zijn hoofdje niet gestoten zo had hij nu zelf besloten want weet je wel woorden vergeet men snel maar tegen de rand van een tafel stoten blijft veel langer in ’t geheugen besloten