in stilte spreken tranen je voelt je ziet emoties dwalen en tekenen in beelden zachter tot schaduw naar voorbij als een langzaam sterven in het ogenblik van stil verdriet zo kwetsbaar door het leven nabij zoals een nacht diep voelbaar om alles heen soms even onherbergzaam is verstild en weemoed als deze woorden langzaam dicht schuiven blijft herinnering intens doorheen jouw levensdraad over een kort verhaal te voelen met de tijdloze bloei verweven ontwakend door hart telkens opnieuw en meestal stil tot zachte troost gegeven