[soms weet ik zelf niet dat ik bid]
grauwe wolken in de ochtend
verlangzamen dit gedicht
het wordt maar traag dag
[alles van deze zoon
is al decennia opgeborgen]
al tasten schaduwen de bodem af
en komen paarden, bokkig dansend
naar het hek
uitgeregende lege terrassen
een radio monddood
en ik zing een weemoedige blues
vanuit mijn treurend hart
laat mij zijn wie ik ben
mij worden zoals ik was
zodat ik wachten kan
tot ik terug kom met hen
die ik ooit verliet
sunset 12-04-2018