Tranen lopen uit waterige ogen wanneer ik jou aankijk. Het is gebeurd en heeft ons leven stilgezet. De klok tikt door maar wij horen niks. Niks behalve de leegte die een gat in ons heeft geslagen. Ik staar voor me uit maar in mijn blik is niks te vinden. Het huilen heeft plaatsgemaakt voor niets en het niets gaat plaatsmaken voor humor. Humor zo zwart dat het in andere situaties ongepast was geweest. Maar nu niet. Nu verlicht het de pijn en de leegte. Vanavond worden we dronken en lachen en huilen we om en om. En vanaf morgen zal ons leven verdergaan, maar nooit meer hetzelfde zijn.