De schittering in je ogen sprankelend als glas exuberante klanken behoeden de pelgrim door licht gedragen van verre voorvaderen je gelooft niet anders vrouwen bekeren tot jouw verbazing, verdoezelen charmant aan de toog het hoogste woord herinner hoe dwaas onnatuurlijk de glazen daar zouden klinken lieve vriend, om je trotse zelf gedreven tot sterven toe te drinken hier resten schaduwen, willen gelaten waar wij die nog blijven gedempt in herinnering over jouw leven praten mocht je onze uitgeleide voelen hoezeer geliefd je werkelijk was