een schaduw lichter die langzaam doet helen in niet te meten tijd de eerste avond sterren spiegelen als kaarslichten in bomen en krijgen de echo's van tijdloos zijn met het deinen doorheen een stilte kan jij het me zeggen kwetsbaar en rakend bloeien de wensen of iets van hemel dromen tot vervullend te ontvouwen als een blad in diep geborgen nerven over bloesemhagel wit zachter getekend door elke spat tot een orgief van lente regenbogen een open dag een nieuw ontwakende zon een nacht voorbij gegaan en ergens verder reizen woorden vol uitwibare inkt ook daarin valt onrust en vertedering nog even zichtbaar de ongepolijste structuren waar het landschap was beloofd en voorzichtig vrijgekomen in pas gekozen lijnen de zovele wegen tot ergens binnenin een schaduwbeeld voorbij de grens in onze stappen even verstild middaglicht