jouw haar een ravennest
voor het nog zeldzame gele
van dagdromen
zij zweven en schommelen
net als een provisorische houtbrug
waarover ik naar jou kom
tussen de schiereilanden van je vingers door
wandelen fjorden, één na één,
bewaar jij mij in jouw hitte-toverkast
vanop de bodem van jouw hart
in 't spinnenlicht van vensterglas
dicht ik ons op de stranden van venus
jouw woonwagen, aardedochter,
rijdt jou van je bed naar onontdekte streken
waar enkel inspiratie het reisdoel is
en geen terugkeer mogelijk
uit deze, onze liefde
sunset 23-02-2020