Even rusten in de hand van de aarde. Blijven ademhalen elke dag. Zelfs of juist vooral die dagen wanneer ik dat niet wil. Dat is mijn taak, terwijl Zon schijnt en Zee meeneemt en terugbrengt. Ik leef en laat los, beetje bij beetje. Misschien gaat dat vanzelf, ongemerkt. Misschien Gaat het Nooit helemaal over. En dat is moeilijk. En dat is mooi. Een leven met niets in het bijzonder: gewoon, zijn. De ketting afleggen. De steen laten voor wat hij is. Voluit leven. Voor altijd Of tot zover dat gaat.