over het wit van porseleinen beelden nog voor even vormloos vervloeien mijn woorden zwervend ontluiken zij jouw warmte als het zonlicht dan verzacht ik jouw kleuren van zand van golven en van vuur om langzaam te branden als schaduwen rond het nog onvolmaakte beeld blijft even een stilte beademen om in te wonen en zacht spelende handen ontwaken het verlangen met stilmakende emoties gaan we de nacht in die tastbaar een wereld verdicht door het stil omlijnen om te bloeien door nieuwe wegen om te leven om ons geborgen soms als tijdloos te voelen in het hart het breekbaar als nu verbinden met een stille melodie en daarin te ontstaan dan pas weet ik dat liefde enkel maar meer voelend bij jou zijn is