je pluisde nog even ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond weer licht spetterend raakte in samen stromen verloor jij je dromen langzaam terug vloeiend naar zee wil melker 28/12/2014