Nieuwsgierigheid liet mij een stap naar voren zetten,
angst zette mij 5 stappen terug naar achteren.
Wantrouwen overheerste eerst,
totdat jij me langzaam liet vertrouwen.
Woorden, die ik begon te vertrouwen.
waar ik mij aan vasthield als ik me niet goed voelde.
Woorden, nu betekenisloos.
Loze beloftes, loze liefde voor mij?
Wantrouwen heeft mij weer volledig in zijn macht,
vertrouwen is vervlogen in de storm van woede en verdriet.
Mijn hart blijft houden van en mijn gedachtes hebben hoop..
tegelijkertijd vormen zij een strijd.
Strijd om zelfbescherming, ik moet mezelf beschermen.
Het moet omdat ik door moet.
Vergeten kan ik niet, flarden herinneringen beheersen mij dagelijks..
ook mijn hart kan jou niet laten gaan.
Mijn verdriet overheerst als ik eraan denk dat dit bij jou wel anders is.
De pijn als kleine splinters in mijn huid,
verdriet als golven door mijn lichaam.
Woede alsof ik de controle over mijn boot op zee aan het verliezen ben.
Verwarrend omdat ik de boot wil laten zinken maar ook weer niet.
Jij doet mij zoveel en meer negatief dan positief denk ik..
daarom laat ik je gaan.
Hopend op een beter bestaan zonder elkaar in ons leven.