Schreeuwen zonder stem Ik zat niet lekker in m’n velletje de rugzak was zo zwaar reed naar het kapelletje en leegde hem daar praatte met Ons Lieve Vrouwke geef hen die niet verder kunnen zacht een douwke een kaars aangestoken voor haar en hem en nog ‘n paar ogen geloken voelde daar de pijn hoe diep zielenpijn kan zijn de schreeuw vanbinnen zonder stem ben verlicht naar huis gegaan ze keek me na, zij met een warme glimlach ik met een gewelde traan * Anneke