emotie bloeit in zachte lijnen doorheen jouw beelden en nieuwe wegen tekenen weerspiegeling een maan als zilver maar het moest wel zo zijn de nacht een tijd zonder uren en een hemel vol sterrenlicht met dansende vonken getekend in onuitdoofbaar vuur over diepdonkere spiegelglas van de zee en heel even droomde ik nabij deze open golven die langzaam vervloeiden als een sluier te voelen een zachte troost over diep verborgen pijn blijven grensloos door het leven verweven als een onvoltooid gedicht want liefde is soms als een fluister van dromen zo breekbaar waarbij geen enkel woord kan beschrijven wat je werkelijk voelt omdat het vertederend was of soms iets van stille bewondering in zoveel emoties voelbaar te geven maar enkel na dit alles bereikte ik jouw hart woordeloos en stil