We waren nog kinderen...
Daar stonden wij dan, jij op uitkijk achter het muurtje.
We zochten oude bekenden tussen naveltruitjes
en dames met versleten schoeisel. Nog net niet wanhopig.
De wind speelde ons parten, het zand kleurde.
Het waren unieke taferelen, zo op het eerste zicht.
We bewogen niet of weinig, we leunden tegen het leven aan.
Zo verslonden we de tijd en het hardnekkige verlangen
hier in dit land waar haat aan de bomen groeide.
Omdat we ver van huis waren, lieten ze ons staan,
want daar stonden wij dan, twee dronken snotneuzen.
Ook zonder aanstellerij wilden wij in god geloven,
maar de goddelozen vochten voor hun plekje op het strand.
De zee oogde bang van al dat vreemd gewoel in haar water,
op de foto’s zie je nog altijd haar tranen…
esteban 7 juli 2021