Noem het erfelijk…
Ik kleur de hemel dood,
misschien wel ladderzat
als de man die gek geworden is.
Wanneer de krankzinnigheid
op zijn hevigst zal zijn zal ik bijten
naar de schimmen in het rood.
Ze achter laten in gedachten
met hen wiens littekens ook de mijne blijken
telkens weer, alle nachten alle lijken.
Ik zal het sterven aankondigen
en tranen opdweilen van puur verdriet,
oude mensen beloven wat ze vroeger verachten.
De bloemen negeren, alsook je hartsvriendinnen
en alle brieven verbranden die je ooit schreef
terwijl ik slaap op stenen van angstvalligheid.
Om dan nog éénmaal je naam te prevelen
aan de rand van de wrede koele zee
met ogen dicht geslagen door de waanzin…
esteban 20 Mei 2012