Stil verdriet
Stil verdriet wordt vaak vermeden, vaker zal het je ontgaan.
Mensen met een zwaar verleden,
laten vaak niet eens een traan.
Het is vaak de hypochonder, die om onze aandacht vraagt,
want die maakt zich graag bijzonder,
met het ‘lijden’ dat ie draagt.
Luid verkondigt hij zijn lijden, aan de mensen om hem heen
en gedraagt zich niet bescheiden,
want hij is niet graag alleen.
Hypochonders zijn vaak eenzaam, voelen zich heel vaak miskend.
Ook al ben je heel behulpzaam,
dat wordt niet als zorg herkent.
Hoe kan je zo iemand helpen, die jouw hulp niet accepteert?
Hoe kan je het bloeden stelpen,
als hij echte hulp blokkeert?
Hij wil jou niet informeren, naar de oorzaak van zijn pijn
Hij zal blijven balanceren,
op de rand van zijn domein.
Zijn domein is half op aarde, op de grenzen van de hel.
Hij leeft zonder eigenwaarde
en zit daardoor in de knel.
Zonder eigenwaarde leven, is vaak niet je ‘eigen schuld’.
Waarde krijg je nooit door anderen,
maakt niet uit hoe hard je brult.
Als je niet weet wat jouw pijn is, wat je werkelijk ontbeert.
Als je ook niet weet wat fijn is,
doe je dan echt iets verkeerd?
Leven leer je niet uit boeken, maar ik weet nu waar het start:
eigenwaarde moet je zoeken,
op de bodem van je hart.
Peter