voor dat je achter oogleden verdwijnt
je eigen ogen ooit hun licht verliezen
bloeit als liefste herinnering op: de nacht
waaronder jij met opgeheven hoofd gaat
wijl onder jouw voeten 't leven zich ontrolt
maar eerst knaag jij je voldaan aan haar
bijt jij je vast in dat wat niet te houden is:
teder strelende handen, hazenslaapjes
volrijpe vruchten van winterbomen
en ik bekijk ontroerd 't gelaat van jou
haar die ik niet eeuwig houden kan
de engel die slechts weet te lieven;
door mij heen de hele wereld en altijd
sunset 14-02-2016