deze wereld is niet dood maar zaait beelden verder in vervreemding uit soms onhoorbaar wordend als het sterven in stille eenzaamheid over de aarde met wat nooit volledig geneest tijd mysterie leven en nog naamloze tragedies tussen wat schijn van zon voor de avond valt als een schaduw waarlangs de wegen om vrede vragen en liefde terwijl alleen het licht de bloemen ontwaakt en telkens opnieuw laat ontluiken in ontroostbare dagen als sluiers van papaver rood hun geheimen delen rakend stil wiegen tot een requiem over wat ooit is geweest en breekbaar zijn ontwaakt het bloeien tot nieuwe hoop getekend met troostvolle herinnering door deze onvergetelijke woorden gedragen in een dichtershand