We hebben hetzelfde geheimmaar jij …je hebt me laten vallengelijk een baksteenTerwijl je wisttotdat wat kon leiden …en tochhet onvermijdelijkehet is gebeurd …Je hebt me losgelatenje wou niets meer met mehebben te maken …hetzelfde geheim dat we hebbenis verleden tijd …Toch wist je, hoe ik me voelde …niet volledig, toch een deel …ik liet jou, in jou waardemaar jij mij niet, in mijn geheelNa 2,5 jaarhet doet nog zo’n pijnwant ik wou een vriendschap met jewou er nog voor je zijnJe weetdat ik niet zo’n prater bendat ik niet goed kan, dingen vertellen …toch … je liet me vallen …En het geheimpje, dat we beiden hadden …we kunnen er met elkaarniet meer over praten …want door niet sociaal te zijnben jij mij gaan haten …Maar hopelijk blijft ons geheimpjewel nog altijdons geheimpje …