de stromen breken langzaam onder het meedogenloos lied van de golven en schaduw tekent als linnenziel waar duisternis valt tussen koele nevelen over deze verharde aarde neer en een zwarte sluier bedekt de zee verstillend soms voelbaar versteend wat binnen de overwegingen ligt soms willen we enkel maar voor even de melodie terugvinden van Eden als ze huilt in een zoektocht doorheen onze tranen als taal in ons uitgezaaid tot een diepere werkelijkheid omvormend door emotie die elke herinnering laat herboren worden zo gaan wij de schaduwranden voorbij en het licht kleurt opnieuw de eerste regenbogen tot helder kristallijnen met belofte volle lente tinten te ontsluiten verwerkt in rivierklei door water lijnen op papyrusblad schrift en zilverzand het biedt onderdak met een stille beeldvorming ontluikend op later liefde is ons ontstaan en wat verdergaat in kleine letters spiegelt nog onbepaald het belichamen van tijd tekent een vluchtig onderkomen terwijl openen wij deze woorden opnieuw tot nieuwsgierige beelden te ontdekken een doorleefde realiteit de ziel gevend aan emoties en beeld hier dichtbij in verwachtingen tot herinneringen over de schoonheid binnenin het breekbaar zijn om daarin te leven het blijft verwonderen