Op welk moment van je leven beslis je dat je van iemand houdt?
Is dit van te voren vastgelegd? Zijn mensen echt voor elkaar gemaakt. Of is het een gevoel dat zich ontwikkelt. En groter wordt tot je geen besef meer hebt dat het gevoel van ‘houden van’ normaal is geworden. Zo normaal dat het grootste deel van de wereld het niet durft uit te spreken, de stilte van onuitgesproken woorden zullen langer worden. Lang? Oneindig. De stiltes worden gevuld met ruzies zonder enige duidelijke betekenis, die er echt toe doet.
‘Ik hou van je.’ Was dat nou zo verschrikkelijk moeilijk?
Ik ben bang voor de onuitgesproken woorden, bang voor het echte gevoel, bang voor mensen die te dichtbij komen. En vooral bang voor mezelf. Bang voor mezelf omdat ik het alleen maar erger lijk te maken. De onuitgesproken woorden, worden zinnen. Zinnen waarin ik hulp vraag, maar het antwoord niet hoor. De uitgestoken handen, die precies om mijn buitenkant passen, maar het binnenste niet kunnen bereiken.
Je beslist niet dat je van mensen houdt, ook dat je het niet altijd genoeg beseft. En dat het gevoel zo dichtbij kan zijn maar diegene erg ver weg lijkt. En andersom. De weg, die soms oneindig voort lijkt te gaan, is voor mij de moeilijkste. De berg die ik op probeer te klimmen, maar geen grip meer heb om een stukje bij beetje omhoog te klimmen. De eerste keer zonder wieltjes, wanneer iedereen je vol vertrouwen en goede moed aankijkt, en ondanks die mensen, val je toch zonder dat het hen opvalt.
‘IK HOU VAN JOU’, misschien is het beter als dit de onuitgesproken woorden blijven. De betekenis is er pas als het echt wordt gevoeld, heel diep van binnen.