Koud van binnen…
Zo mocht ik ook nog eens, wachtend op jou
langs gesluierde wegen.
Gedreven en uitzinnig, onder invloed van het leven.
Dwars van alle rede, een smeekbede in ruil voor mijn passie.
Gebeten zoals een verzamelaar van postzegels
verdreef ik menig uur naar het verleden.
Schreiend uit één oog vergetend dat ik al lang vergeten was.
Doch nu wacht ik niet meer langer langs onverlichte straten,
maar scheur me door het nietige bestaan.
Woordeloos met een afgebeten tong.
Niet meer in staat om te beminnen of te vergeven…
Esteban 16 November 2012