Tijd…
Verloren wacht ik de dageraad,
rechts de randen rood omgeven.
Drijfveren spannen de kroon
als tranen droog geknepen.
Willen is weten dat een storm
die verbazing doet opleven,
geen tik noch tok
de zee zou kunnen genezen.
Het leven wondert trage dagen
en het vlees gewillig is
maar eigenlijk zijn de kleinste vragen,
tja m’n liefste
hoe het nu met jou is...
esteban 9 april 2021