en schaduw ik ik lijk langzaam te vervagen niet meer in staat om de lasten van dagen te dragen begroet nog altijd het opkomen van zon laat me raken door zijn warme koesterende stralen maar als wij samen schijnen is hij het licht en schaduw ik in dat decor het kleine mijne ik ben geen schim uit vroeger tijden die donker geeft omdat hijzelf in het verleden te weinig heeft geleefd accentueer wel met een lach de verrassende momenten van gezamenlijk plezier waarin het licht van hemel weer heel even kiert wil melker 16/09/2016