Deze dag, deze dag,
de dag dat alles anders was,
alles anders..
De vrolijkheid, het plezier, houden van, liefhebben.
Niemand meer willen spreken,
nooit meer een stem willen horen,
niet praten, geen woorden, geen geluid, helemaal stil.
Huilen, verdriet, emoties,
waarom? Wat is dit?
Ik wil geen pijn, ik wil dit niet.
Ik wil vluchten, ik wil weg, alleen,
zonder stres, zonder mensen die ik lief heb.
Nooit meer terug.
Het besef, ik kan niets meer.
ik kan niet bewegen, niet praten, niet denken, alleen slapen en huilen.
Alleen slapen en huilen.
Ik had dit moeten zien, ik had dit moeten zien aankomen.
Ik zou willen dat ik het wist, wist wat er komen ging, kon stoppen voor ik op was, mijn energie, mijn kracht, alles wat ik had.
Dit ben ik niet, zo ben ik niet.
Ik ben energiek, ik ben vrolijk, ik ben er altijd, voor alles en iedereen.
Ik heb kracht, heel veel kracht,
maar nu ben ik niet ik meer.
Nu ben ik leeg.
Een mens van niets, een chagerijn,
iemand die niemand ooit zou willen zijn.