woorden, door mij zwart op wit
eeuwen geleden reeds achtergelaten
geschreven, opgeslagen
het levensblad toen omgeslagen
eens behoorden ze mij toe
en misschien vandaag keer ik naar hen terug
bekijk ze en herken mij in hen, opnieuw
ontroert zich mijn ziel
zo veel zijn er van jullie fluister ik
‘t maakt pijnvol bang zo diep in mezelf te kijken
daar nog te vele ongeschreven woorden vinden
die stil zacht hopen op mijn stem
en toch, zelfs het nooit gezegde dient gezegd,
ooit op en dag
is elke traan geweend en elke druppel bloed vergoten
en wat dan blijft is enkel slechts de liefde
sunset 14-11-2019