De hand van het verleden Het was een zonnige herfstdag de lange schaduw liep voor me uit naar mijn oude woonstek daar kwam ik het verleden tegen stond leunend tegen ’t verroeste hek hier schoof een oude grens mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen met een zucht liet ik met weemoed los dat wij nog samen waren voelde oude pijn van zijn gebroken snaren in zijn hoofd gitaarmuziek was al lang gedoofd ‘O sole mio’ ‘mijn eigen zon’ in die stilte is de kilte in het hart gedooid de hand van het verleden heeft er dierbare herinneringen uit gestrooid * Anneke