verstild als door een goudglans getekend een hemel vredig zacht rood ontluikend uit de schemer als door tranen heen een stilte ontluikend en bloeiend over verleden dromen soms als tijdloos te voelen tot het lied dat weemoed zingt over de velden van papavers de lente danst in hun pas ontsluierende bloei nu licht deze zee en draagt nieuw leven wiegend soms langzaam en stil vol van schoonheid