Mijn Utopia is
voor eeuwen achter
de geschiedenis en politiek
versleuteld geraakt.
Mij is dat dorpje genoeg
waarin eenvoud op het gezicht
van zijn inwoners zichtbaar
is.
Daar, waar van welke stroming
en geloof dan ook jij bent,
jou gaan zij
niet vooroordelen, jou niet
stenigen en zonder schaamte
jou niet markeren.
Mijn moeder daar boven
roept mij constant naar
zich toe, op tijd zal ik
komen, zeg ik moeder.
Hier alles geduld en pijn,
hier alles vervreemding,
hier zelfs de wereldburger
zijn, heeft geen betekenis.
Hier ergens zijn de mensen
verwend, verzadigd
en elders spijtig van
verloren welvaart.
Ik heb beide plekken gezien,
deze kant van het water,
de andere kant van water.
Frisheid was enkel op gezicht
van weinigen zichtbaar die
hun toevlucht in een andere
wereld, in innerlijke lagen
gezocht hebben.
Hoe eenzaam was ik hier,
hoe solitair leefde ik hier
en hoe vervreemd gaan wij
deze wereld verlaten met
klokluiden.
27-06-2023