reeds glinstert rijm op lege weiden
het hout dat van de bomen bleef
een vogelschreeuw valt van de twijgen
versplintert stronken die al jaren
boomstammen nog vermoeden laten
hun zaagsel schept de mierenburcht
en ook de straat die 't open landschap
met de gesloten stad verbindt
kent oude scheuren die door vorst
verbreden ooit in het verleden het toen
naar nu vervlochten; de ogen daarvoor
leven nog in kassen maar niet de woorden
reeds verbruikt in 't lange zwijgen
huizen houden stil hun adem in
wanneer de deuren sluiten en door muren
een koude wind fluit naar het leven;
mij lijkt de ruimte aan de randen uit te puilen
en 'k voel mij uitgesloten, weggebroken
als onder zolen afgestorven lover veert
sunset 21-11-2014