Gedicht voor Oostende…
Op stap tussen de meeuwen en zeehonden,
waar hoge duinen stonden met herinneringen omhangen.
Hun zilveren vleugels bewenen het verlangen,
huilen tot het pijn doet bij zij die willen bruinen.
Vissersvrouwen en toeristen lopen verloren,
allemaal willen ze aan de zee blijven wonen.
Toch moet je bewijzen dat je bij haar wilt horen.
Iedereen en niemand durft hier zijn gevoelens te tonen.
Opstaan met de klank van zilte zoute geuren
om de zon te zien herleven in het water,
wakker worden met een kater vol zomerkleuren.
Ik zie een stad waar proza en poëzie spontaan verschijnen,
kinderen als ridders verdwijnen in zandkastelen,
een geluk makende zaligheid om te delen.
Het overvalt me keer op keer met de zon op het ende,
ik sta op jouw pier en schrijf enkele woorden voor jou,
voor haar en voor hem, voor ons, over liefde en trouw,
ik schrijf een gedicht over Oostende…
esteban 31 augustus 2021