Een aula vol respect voor een voorbij leven.
Dat opgebaarde overschot van het eens zo
Stoffelijk beleven. Het handendrukken van de
Nabestaanden met die ooit kenbaar heeft bestaan;
En straks zal afzakken naar een onkenbaar vergaan.
Dan een steen voor wie het zich wil
Herinneren in vergulde letters leest men dan
Nog iets bekends, hoe lang het was voordat
Het blijvend werd ontstemd.
Zwijgen zal hier voorgoed een sprekend verleden,
Wanneer in de aula de voetstappen hol opklinken in
Een afscheid van een nimmer meer optreden.