“De traan in haar horloge”
Zijn ziel spiegelt in het glas, hij kijkt naar binnen,
naakt als een onzichtbaar sprookje.
Licht fluistert waarheid. Lispelt de zucht.
Zacht tikken de tellen voorbij.
Ze kijkt terug, houdt van kusjes.
De wijzers spreken, de wijzers liegen.
Een seconde, twee seconden, de liefde.
Opnieuw beginnen kan niet meer.