een film, het toneel voor divers publiek
ze zijn mooi en dragen een goed tuniek
voor even is de barre tijd uit de straten
langzaam krijgt het leven een beetje licht
en rust een gedachte weer in een hand
die zachtjes vloeit naar de andere kant
en weer een spiksplinternieuwe zin sticht
woorden verlaten het ondragelijk leed
en omfloersen de onuitgenodigde tijden
die maanden op de muren heeft gerust
op de grijze stenen huizen nog de kreten
van achteruitgang en wezenloos lijden
ik lees alleen nog dat waar ik in berust