Mijn brief aan het leven... O leven.. wat heb ik je ooit aangedaan...? Dat je me in mijn eigen tranen laat vergaan... O Leven, heb ik ooit een ander wat geflikt...? Dat ik nu door jou word verstikt... Waarom ben ik geboren..? Ik wil het antwoord nu horen... Waarom ben ik op deze aarde gezet...? Ik zit gevangen in een net... Waarom word ik zoveel belast met verdriet...? Waarom alleen ik en een ander niet... Waarom moet ik zoveel pijn doorstaan...? Waarom laat je me niet gewoon met rust, laat me gaan... Waarom moet ik elke morgen wakker worden met tranen..? Ik weet mijn weg niet meer te banen... Waarom word ik altijd geconfronteerd met de harde realiteit..? Je moest eens weten wat voor pijn ik heb gelijdt.. Zoveel tegenslagen, en het worden er steeds meer... Waarom word ik altijd verast met pijn, iedere keer maar weer...? O leven waarom heb jij mijn lach afgepakt.. En mijn hart door midden gehakt... Het is mijn ziel die in mekaar is gezakt... En die naar genade snakt... Haal mijn lach weer tevoorschijn... En zeg tegen de pijn '' verdwijn '' Heb je nou nog steeds geen genade met mij... Ik wil opnieuw beginnen met een schone lei.. Maak me alstublieft weer vrij.. Ik wil weer kunnen lachen, en mijn tanden laten zien... Ik wil gelukkig zijn, zou dat kunnen misschien? Er is een strijd gaande in mijn hoofd.... Mijn lichaam is op dit moment verdoofd... O leven jij hebt mij van mijn geluk beroofd... Geef mij mijn leven terug...! en keer me de rug... laat me lachen, ik heb genoeg gehuild... laat mijn geluk tevoorschijn komen, het heeft lang genoeg geschuild... Wil je dat alstublieft voor me doen, het is toch niet teveel gevraagd.. Ik heb je nooit wat aangedaan, ik heb je nooit uitgedaagd... Ik wil lachen en niet meer sterven van verdriet... Heb genade met mij, meer vraag ik niet....