en daar
lig ik dan
ontdaan van alle zaken
die het ego in mij maken
gestrekt in onbehagen
kijkend naar een schouwtoneel
mensen lopen langs hun stemmen
scherpen woorden langs hun tong
het is de zin van nieuw verhalen
het spel dat ik toen ook eens zong
daar lig ik dan
roerloos in berustend wachten
een meubelstuk, gevat in huid
blauwe jassen schuiven blikken
ogen vol zonder geluid
een hand omklemt mijn nieuwe wereld
rijdt het zachtjes door een deur
geeft meer warmte in de klanken
stelt gerust in eigen kleur
haar woorden druipen langs de spanning
van het kind dat ik weer ben
zoek ik steun in haar verschijning
in het voelen dat ik ken
ze wijkt geen tel van mijn bewustzijn
geeft de kracht die ik zo mis
tot het ergste is geleden
en mijn naam er ook weer is
ik zal haar nooit echt kennen
een figurante zonder rol
toch zal zij in mijn beeld blijven
het maakt die kilheid minder vol..