Terug gekeerd ik keek haar aan was als verloren die grote ogen als viooltjes van fluweel lichtjes blauw en teder kijkers die toveren in een snoetje vol belofte een glimlach, niet te schilderen een feest in 3D mijn geest was reeds bij haar de viooltjes knipoogden in de lach klaterde een waterval heel de straat stond in bloei omhulde haar als een cordon het zonlicht deed haar stralen goud stond haar perfect de zon deed mijn ogen sluiten even maar een traan ontsnapt verloren weken werden lucht er was nog enkel liefde tussen ons ela