Hij had er echt geen zin meer in, het kon ‘m niks verdomme.
Hij poetste ze met tegenzin,
tot ze waanzinnig glommen.
Zijn eigen kar was niet zo strak, vertoonde ook wat deuken
In feite reed hij in een wrak,
dat niet was op te leuken.
 
Wat moest ie met zo’n rammelbak, die zijn geduld soms tartte,
een ruitenwisser aan ontbrak
en soms niet wilde starten?
Hij poetste hier de hele dag,aan grote limousines.
Bolides met een airbag en
wel plaats voor drie blondines.
 
De binnenkant moest ook gedaan en op een achterbank;
Had hij dat nou echt goed verstaan?
Wat was dat voor een klank, . . .?
Een zweverig;” wat doe je daar?” drong zachtjes in zijn oren.
En toen zijn blik naar buiten ging,
kon hem dat wel bekoren.
 
“Ik zorg dat alles brandschoon is, voor als we straks gaan toeren”.
Terwijl ze rond de auto liep,
keek hij naar haar contouren.
Ontgrendelde de voordeur en zei: ”neem daar vast maar plaats”.
Ze liep dicht aan het raam voorbij
en was niet ‘ondermaats’.
 
Ze leek hem wel een nymfomaan, toen ze voorover neigde
en vroeg: “mag ik hier zitten gaan”,
het leek wel of ze hijgde.
Ze vlijde zich genoeglijk neer en vroeg: ”mag ik iets vragen?”
“Wanneer wij strakjes rijden gaan,
zal jij je wel gedragen?”
 
Hij wilde wel wat zeggen, maar zijn stem deed het niet meer
Hij mompelde nog wel iets van:
”ik ben een echte heer”.
Maar of dat overtuigend was, dat zullen we nooit weten.
Jammer genoeg ben ik de rest,
van deze droom vergeten.