Buiten de waarheid…
Achter de duistere straat onder invloed
ligt waarschijnlijk de vrede, en misschien de liefde.
Ik ben er nog nooit geweest, ik zal er ook nooit komen,
ik wil daar ook niet zijn, maar afgezien daarvan koester ik het verlangen.
De schrijver veinst zo zijn afkeer, tot binnen in zijn ziel
je iedere beweging van de nutteloosheid duidelijk kan waarnemen.
Geen spijt vandaag, het verleden ebt in stilte verder, wie nood heeft
kan alles krijgen, wie niets heeft is vrij geboren.
Ik daarentegen ben tot stilstand gekomen aan het einde van een donkere weg,
ben geworden wat ik zelf niet wilde. Mijn verbeelding heb ik neergelegd,
mijn hoop heb ik achtergelaten in het natte zand.
Niets evenaart de gedachte van de eenzaamheid, en ook al loopt het lijden
trager dan de werkelijkheid, toch leef ik dag na dag het zwijgzame leven.
Elke dag bereid zijn om dat leven op te geven doet me gluren naar de overkant,
maar om groots te zijn hoef ik niet te zwerven tussen waanzin en de waarheid,
nee, niet buiten de waarheid gerekend deze keer.
Ik verkil in onsamenhangende zinnen, ik negeer met de regelmaat van de klok,
en de drang naar het eeuwige afscheid schrijf ik neer in de alles verslindende leegte.
Zijn dit gedichten, is dit poëzie? Ben ik klaar met dit leven of gewoon krankzinnig?
Niets is veranderd, maar er sluimeren woorden in mijn geest, woorden zonder ritme,
zonder inhoud. Woorden als een gerucht, een valse verklaring en op een nacht
zullen deze schaamteloos verschijnen als bombardementen in de duisternis.
Zomaar zonder ooit de rusteloosheid van de schrijver te begrijpen.
Ach achter de zwartgalligheid van de straat tracht ik onder invloed de liefde te vinden
en misschien wel ook de vrede, ja misschien die ook wel…
esteban 4 Augustus 2012